Küre Dağları, dünyada eşine az rastanır nemli karstik ormanları, bitki türü ve yaban hayatı zenginliğiyle ekolojik bakımdan önemi uluslarası düzeyde kabul edilmiş ender ormanlar arasında. Tarihi ve kültürel açıdan Kapadokya, Efes hangi değerdeyse ekolojik açıdan Küre Dağları da aynı değerdedir. Bu özelliklerinden dolayı bölge geçtiğimiz yıl milli park ilan edildi.

Yazdıklarımda gülünç olanla hüzünlü olanı bir arada yakalamaya çalışırım. Yanlışlıkları ön plana çıkarışım belki bu yüzden. Bu yanlışlıkları düzeltecek reçeteleri sunma çabasında hiç olmadım. Bu, romancının işi değil.

Yola çıkınca her sabah,

Bulutlara selam ver.

Taşlara, kuşlara,

Atlara, otlara,

İnsanlara selam ver.

Ne görürsen selam ver.

Sonra çıkarıp cebinden aynanı

Bir selam da kendine ver.

Geceleri ışıktan çok gaz yağı kokusu neşreden gemici fenerlerinin fitili ateşlenip kırmızı-yeşilli cam kafeslere yerleştirilerek istasyon hayatının öteki boyutuna sınır koyarlar, ilk dördündeki ayın puslu döküntüleri, isten kararmış baca kiremitlerinin matlığına gömülür ve öylece kalır. Gecenin köründe yorgun ve uykulu trenler, buharlı fısırtılar ve çelik gıcırtı-larıyla istasyona bir an yaslanıp dinlenir. Bir kaç düdük sesi, bayatlamış selamlardan sonra geriye bir tutam buhara bulanmış keskin bir kömür dumanı bırakarak kaybolur gider.

Rasim Özdenören dar bir çevrede tanınan, son dönem modem Türk hikâyeciliğinin değişik eğilimlerinden birisini temsil eden, yine son dönem modern Türk hikâyeciliğindeki güçlü konumuyla kendinden sonra gelen birçok hikayeciyi etkileyen, edebiyatla ilgilenenlerin göz ardı edemeyeceği bir isim. Bu önemli ismin kitaplarından "Hastalar ve Işıklafın 3. baskısı yapıldı. Kitabı oluşturan 15 hikâye, 1964-1966 yılları arasında yazılmış. Hikâyeler akıcı bir Türkçe ve hayal gücünü zorlayan tasvirlerle işlenmiş.

Türkiye, Türkiye aylı yıldızlı Türkiye

Sen Mehmed'sin omuzların Anadolu yaylası

Aladağlar Toroslar dev gibi gövden

Sen şehid oğlu şehid babası

Sana selam olsun dünyadan hürriyetten.

Mutluluğa engel olmada olağanüstü bir beceriklilik gösteriyor insanlar. Mutsuz olmaktan en çok kaçan, en başta gidiyor mutsuzluğa. Oysa, insan başını çevirip şöyle bir bakıverse çevresine, kendini mutlu kılacak nice şeyler bulacak. Bakış açısı olumsuz olduğundan göremiyor.

Tren ilerliyordu. Pencereden deniz görünüyordu. Denize akşam güneşi vurmuştu. Renk renk kayıklar gördük kıyılarda. Denize taş atan çocuklar gördük. Uzakta bir balıkçı ağlarını topluyordu. Serin bir rüzgârla ürperdik birden. Tren ilerliyordu. Yeni hayata yaklaşıyorduk.

Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gök yüzünde, güz mevsiminde artık esmer çizgiler göremeyeceksiniz. Günün birinde yol kenarlarında, toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama, çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük, sizin için kötü olacak.

Bir kalp duracaksa

Acıdan ve ıstıraptan

O benim kalbim olsun

Senin kalbin değil

Geceleri ışıktan çok gaz yağı kokusu neşreden gemici fenerlerinin fitili ateşlenip kırmızı-yeşilli cam kafeslere yerleştirilerek istasyon hayatının öteki boyutuna sınır koyarlar, ilk dördündeki ayın puslu döküntüleri, isten kararmış baca kiremitlerinin matlığına gömülür ve öylece kalır. Gecenin köründe yorgun ve uykulu trenler, buharlı fısırtılar ve çelik gıcırtı-larıyla istasyona bir an yaslanıp dinlenir. Bir kaç düdük sesi, bayatlamış selamlardan sonra geriye bir tutam buhara bulanmış keskin bir kömür dumanı bırakarak kaybolur gider.

Mevsimlerin ve yağmurun dilini çocuklardan sonra en iyi şairler bilir. Bir şiirin serüveni yağmura benzer çünkü. Her şair biraz gökyüzüdür. Bazen yüzünde mavilikler gezinir, bazen bulutlar siner içine. Bir gün yağmurlarını boşaltır o da gökler gibi. Yağmur sonrası gökyüzü nasıl ışır ve genişlerse, şairin de içine bir gökyüzü doğar şiirini bitirince.

Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gök yüzünde, güz mevsiminde artık esmer çizgiler göremeyeceksiniz. Günün birinde yol kenarlarında, toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama, çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük, sizin için kötü olacak.

Renkleri erbabına sormalı. Ah, renklerin şairi Ahmet Haşim, neredesin? Nerede senin ay ışığı gecelerin, akşam kızıllıkların, tunca benzeyen mermer, yârin dudağından getirilmiş karanfil... Renkleri onun kadar şiirleştiren var mıydı? Bir de Bedri Rahmi var değil mi? Ressam ve şair Bedri Rahmi... Onda da maviler, sarılar, çivit rengi, çağla yeşili, kırmızı, pembe... Hepsi bir ağızdan cıvıl cıvıl, fıkır fıkır konuşur, konuşmaz adeta gülüşür, oynaşırlar. En iyisi renkleri şairlerle ressamlara bırakmalı. Çünkü en iyi onlar anlar dillerinden, sevinçlerinden, üzüntülerinden.

Şimdiye kadar birçok defa sizin türkünüzü söyleyenler oldu. Biliyorum, bir kere de ben mızrabımı sizin için vurmak istedim: Önünüzde uyanan şafak aydınlığında size ettiklerimizi görüp anlarsanız ne olur bizi bağışlayın çocuklar.

Halkımız her güzellikte çiçeklerin, özellikle, gülün güzelliğini görme eğilimindedir. Dilimizdeki güllü deyimler bu eğilimi açıkça göstermektedir. İyi babalar ailelerine gül gibi bakar, mutlu ve geçim sıkıntısı çekmeyen aileler gül gibi geçinip gider ve çocuklarını el bebek gül bebek büyütürler. Kız çocuklarına güzel olsunlar diye çokça gül'lü adlar verilir: Güldane, Gülüzar, Gül, Güllü gibi.

Bu yıl altmış yedi yaşıma bastım. Altmış yedi! Ne kadar çok! Biraz da fazla değil mi? Bence insan çağında ölmeyi bilmeli. Bilmezse benim gibi tek başına, sersem ve avare kalır! Hele yol arkadaşını da kaybederse, bütün bütün savsaklar ve artık onun için çevresindeki kapkaranlık uçurumun kenarında baş dönmesinden başka bir şey kalmaz.

Edebiyat çeşitleri içerisinde sözün anlamını edebi sanatlar yoluyla en fazla kullanan yazı türü şiirdir. Söz unsuru ve kelime oyunları ile hüner gösterme haline gelmiş şiirde, nesir kadar açıklık yoktur. Nesirde duygu ve düşünceler olduğu gibi aktarılır. Şiirde ise görünenin arkasında başka bir dünya vardır.

Şiirin hiç bir kelimesine dokunamazsınız. Anlam, kelimeleri boşluğa çivilemiştir âdeta. Bir kelimeyle oynama, tılsımı bozmaya yeter. Bu yönüyle şiir, atasözüyle aynı çizgide görülüyor.

Bana "Çok yazıyorsun" diyorlar. Bir insana "Sen çok yaşıyorsun, artık öl" denir mi? Benim yaşamam ve şiirim birbirinden ayrı şeyler değil ki! Yaşarken şairliğimi yaşıyorum ben.