Şiir, edebiyat önce ev içlerinden, sokaklardan, kahve ve konak köşelerinden sonra da okullardan çekilip gitti. Edebiyatın eksikliğindendir ki bugün sokaklarda kavga var. Şiirler, tekerlemeler yerine dedikodular çalınıyor kulaklarımıza ve yumruklar, silahlar konuşuyor. O eski sokaklar-dansa geriye bir hatıra olarak yalnız isimler kalmıştır. Gülbeyaz Sokağı, Hoşseda Sokağı....

Her sıra başı yazar gibi elbette etkisi oldu. Olacak da daha. Ne var ki, durmadan gelişen hayat koşulları, her şeyi olduğu gibi, hikâye sanatını, hikâyecilik tekniğini ve açılarını da durmadan değiştiriyor. Onun için Sait Faik etkisinden yarına ne kalacağını bugünden kestirmek kolay değildir.

(I) Ben, 21. yüzyıl modern insanının ve onun yarattığı değerlerin doğayı nasıl hiçe saydığını anlattım. (II) Bunu yapabilmek için kuşları, insanları, çamuru ve hatta dünyanın kendisini konuşturdum. (III) Oysa hepimiz doğayı yaşatmak için el ele çalışmalıydık. (IV) Doğanın o saf güzelliğini zamanla kaybetmiş olmaktan doğan acılarımı anlatmaktı niyetim.

İsmini vermek istemediğim bir yazar, bir gün yazdıklarını üst üste koymuş, kendi boyunu aştığını görmüş sevinmiş, çevresindekilere dönerek: "Bakın yazdıklarım boyumu aştı."demiş. Yazara saygısızlık etmek istemiyorum. Ancak şunu sormaktan da kendimi alamıyorum. Peki bu yazarın boyunu aşan yapıtlarından günümüze ne kaldı?

Her zamanki gibi otobüsten inip eve doğru yürüdüm. Sokaklar bomboş. Yalnız bir kişi dolaşıyor sokakta. Evet, o kişi: Kadir Abi. Hava soğuk. Elbisesi paramparça»*.Yakın arkadaşım Paltomu çıkarıp, kendisine vermek istedim. Mahcup bir tavırla sadece "sağol" dedi. Bu insan herkesin korkup kendisinden kaçtığı" Deli Kadir'di.

Doğru mu yapıyoruz, iyi mi ediyoruz? Bana kalırsa daraltıyoruz yaşam alanımızı. Bir zevkimiz bile olmadığını kabullenmiş oluyoruz. Herkesle bir oluyoruz. Herkesin seçtiğini seçiyor ve sevdiğini seviyoruz. Herkesten ayrı bir yanımız, farklı bir rengimiz kalmıyor ondan sonra. Biz istediğimiz kadar "birey" olmanın anlamından ve faziletlerinden söz edelim.

Ne hoş, ey güzel

Tanrım, ne hoş

Maviliklerde sefer etmek!

Bir sahilden çözülüp gitmek

Düşünceler gibi başıboş.

Denemenin bütün sırrı "şölen" kelimesinde saklıdır. Deneme, akla gelebilecek her anlamda, hem düşünce, hem de dilin salınışı bakımından bir şölendir. Tabi hangi deneme? Ustasının elinden çıkmış olanı... Kimin için? Düşünmenin ve okumanın, dahası dilin tadına adamakıllı varabilmiş okurlar için.

Şiir yazan devlet reislerini biliyoruz. Fakat devlet reisliği yapan şairler görmedik. Bizim görüşümüze göre, şair ve sanatkâr devlet reisi olması asla şart olmayan, fakat gerektiğinde en yüksek devlet reisini kendi kadrosundan çıkaran bir kimliğe sahip olmalıdır.

Göz yeşile doymak ister,

Yürek sevgiye...

Hele bir korunsun, korunabilsin yeşil,

Demir parmaklık, tahta çitle,

Gün ola harman ola sıra sevgiye gele

Bakışların pırıltılı, yüreğin dolu,

Halin sıcak..

Anlıyorum, anlıyorum ama

Ben o değilim desem artık ne olacak?

İçimdeki çocuk, doymuyorsun ki oyuna.

Seninle başım dertte

Ne yapsam bilmiyorum

Canımdan bir parçasın

Söküp atamıyorum.

Ne hoş, ey güzel

Tanrım, ne hoş

Maviliklerde sefer etmek!

Bir sahilden çözülüp gitmek

Düşünceler gibi başıboş.

Artık benim için zaman ve saat denilen şeylerin ölçüsü kalmamıştır... Nihayet gün batımı başlar. Karşımda "Cebeli Ekra" bu süslü, renkli güzel ova manzarası karşısında çıplaklığından utanarak kel tepesine batı güneşinden bir şal sarar, yalçın yamaçlarına uzaktaki Akdeniz'in göğe vuran akislerden mavi bir bornoz geçirir, beline "Asi"nin gümüş alevlerinden bir kemer takar ve eteklerine akşamın yumuşak gölgelerinden kürkler çevirir; o da süslenir. Gündüz ki sert, kırıcı yüzünü hüzün bürümüş, insancıl bir üzüntü içinde şirinleşmiştir.

Bizim çocukluğumuzun sayılı günlerinden biri de Hıdrellez'di. Aslı Hızır llyas. Türk ağzından son şeklini böyle almış, olmuş Hıdrellez. Eskiden 23 Nisan'a rastlardı. Şimdi 6 Mayıs'a. Bir gün önceden hazırlıklar başlar. Tertibat, gidilecek yere göre alınır. Haydarpaşa çayırı, Kâğıthane, Çırpıcı veya Veliefendi çayırları bugünün mesireleri idi. Bir şenlik, bir şenlik... Ne güzel günlerdi, sormayın gitsin.

Seninle başım dertte

Ne yapsam bilmiyorum

Canımdan bir parçasın

Söküp atamıyorum.

O da yetmez yüreğimize...

Derinden, yumuşak

Esmeli duygular rüzgârı

Aklın oturduğu tepeleri okşayarak...

Göz yeşile doymak ister,

Yürek sevgiye...

Hele bir korunsun, korunabilsin yeşil,

Demir parmaklık, tahta çitle,

Gün ola harman ola sıra sevgiye gele

İnsan Bir Ormandır adlı yapıtın birçok kesiminde çeşitli özel adlar, yer adları sıralanmaktadır: Taksim, Şişli, Beyoğlu, Zeki Müren'in filmleri, Ferdi, Orhan Müslüm... vb. Gerçek yaşamda bu kişi ve yerleri görebilir, bulabiliriz.

Artık benim için zaman ve saat denilen şeylerin ölçüsü kalmamıştır... Nihayet gün batımı başlar. Karşımda "Cebeli Ekra" bu süslü, renkli güzel ova manzarası karşısında çıplaklığından utanarak kel tepesine batı güneşinden bir şal sarar, yalçın yamaçlarına uzaktaki Akdeniz'in göğe vuran akislerden mavi bir bornoz geçirir, beline "Asi"nin gümüş alevlerinden bir kemer takar ve eteklerine akşamın yumuşak gölgelerinden kürkler çevirir; o da süslenir. Gündüz ki sert, kırıcı yüzünü hüzün bürümüş, insancıl bir üzüntü içinde şirinleşmiştir.