Vietnam’da savaşıp yurduna dönen bir Amerikalı: “Bana orada bir milyonluk tankı teslim ettiler, şimdi arabalarını bile yıkatmıyorlar.” demiş.

Vardığım evde emekleme çağında bir bebek vardı. Yerinde duramıyor, köşe bucak odayı karıştırıyordu. Annesi, afacan bebeğe bağırıyor; arada bir kolundan tutup sarsıyordu. Ben pencere önündeki divana oturdum. Çocuk beni iyice süzdükten sonra yaklaştı ve kucağıma geldi. Bir süre beni inceledi ve iki eliyle gözlerime saldırdı. Ellerini tuttum. “Amcanın gözlerini çıkaracaksın.” dedi babası. Sonra pencereye yüzünü dayadı. Karşı dağları, dağlar üzerinde kıpırdaşan bulutları gösterdi.

Yaşamalıyız mutlulukla,

Arı gibi çalışmalıyız.

Sırasında vermeliyiz can,

Bizimle var olur, şenlenir vatan.

İnsanlar yüzyıllardan beri düşündüler, konuştular, sonunda yazmayı öğrendiler. Böylece düşündüklerini, yaptıklarını tarihe mal etme olanağına kavuştular. Bilgilerini ve deneyimlerini geleceğe aktararak, sonraki kuşaklara ışık tuttular.

Çocukluğumuzun anılarda kalan o güzelim oyunları yok artık. Saklambaç, körebe, birdirbir, istop, uzuneşek… gibi birçok oyun bilgisayar oyunları karşısında eski önemini yitirmiştir. Bilgisayarın gerçek olmayan dünyasında oynanan oyunlar çocuklarımızın arkadaşlık kurmalarını ve insanlarla olan ilişkilerini olumsuz etkiler. Eskiden oynanan oyunlarda çocuklar birbirleriyle kaynaşıp, arkadaşlık ilişkilerini güçlendirirken, şimdi bilgisayarın arkadaşlığını tercih ediyorlar.

Ben giderim adım kalır.

Dostlar beni hatırlasın.

Düğün olur bayram gelir,

Dostlar beni hatırlasın.

“Ilgaz Dağı, koca Ilgaz Dağı, ne güzel ne heybetliydi. Şimdi Çankırı’ya doğru bayır bayır inmeye başlamıştık. Çamlıklar seyrekleşiyor, kırmızı topraklı tepeler sıra sıra uzanıyordu. Başımı arkaya çevirip baktım. Anadolu’nun bu yüksek dağı, bu eşsiz ormanlığı, aynı büyüklük ve güzellikle yerinde duruyordu.”

Büyük şehirdeyim

Kimse bilmez nerde olduğumu şimdi

Kimse bilmez nasıl özlediğimi

Küçük şehirdeki dostlarımı...